woensdag 6 augustus 2014

Lucas Hirsch - Engagement in de literatuur

Ontbreekt het de Nederlandse literatuur aan engagement? Hierover werd recent op het internet druk  gediscussieerd. Ja was het antwoord van de meeste schrijvers.

Volgens dichter Lucas Hirsch ging de discussie hoofdzakelijk over engagement, of het gebrek daaraan, in proza. Waarom krijgt poëzie weinig tot geen aandacht? Heeft ze dat aan zichzelf te danken of is er meer aan de hand?

'Het gekke is dat het engagement het laatste aantal maanden of het laatste jaar steeds meer terugkomt, maar het is toch lang "not done" geweest,' zegt Hirsch in een interview met De Poëziekrant.

Anneke Claus was gedurende twee jaar stadsdichteres van Groningen. Voor haar bundel Wissen selecteerde ze twintig gedichten uit die periode. Ze houdt van haar stad, maar schuwt de kritische bespiegelingen niet. Zo dicht ze onder andere over bezuinigingen in de zorg en het voorstel van Frits Bolkestein om het Nederlandse budget voor ontwikkelingssamenwerking terug te schroeven.

In 2013 publiceerde De Morgen elke week achterafgedicht. Hierin becommentarieerde een dichter op poëtische wijze de actualiteit. Delphine Lecompte schreef voor dit project De koning is niet dood, lang leve Delphine!, een ode aan de buitenechtelijke dochter van ex-koning Albert.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Hirsch heeft gelijk: aan engagement geen gebrek.

Maar, vanaf wanneer is poëzie geëngageerd? Sommigen vinden het schrijven van een gedicht op zich al een geëngageerde daad. Het maakt voor hen niet uit of je over granaten of koeien schrijft. Poëzie is niet snel of hip en opent geen binnenweg naar veel bling bling.

Op gedichtendag 2012 verwoordde de toenmalige Dichter des Vaderlands, Ramsey Nasr, het zo:

mijn lichaam fonkelt op geroofde krachten.
voel hoe ik groei en blakend openga
wie leest, wordt door het leven zelf bewoond. 

Het blogbericht van Lucas Hirsch lees je hier.

1 opmerking:

  1. Lieveling

    Wanneer we van onze dokter, onze volksvertegenwoordiger, ons lief, onze telefoniste van de Belgacom inlichtingendienst, onze barman, onze asielzoeker, ons moeder en vader, onze vuilnisman, onze journalist, onze schrijnwerker en ga maar door en door, engagement verwachten.

    Waarom dan niet van onze dichter?

    Of verwachten we enkel van de man of vrouw die al twintig jaar in de tunnel van het centraal station in Brussel slaapt geen engagement?

    Dan is de poëzie dakloos.

    Zoen
    Jouw Annelies

    BeantwoordenVerwijderen