Af en toe een zin

Ik was een keer in een wegrestaurant, langs Rijksweg 16, net buiten de stad, ik stopte bij een wegrestaurant, ik ging naar binnen en ging in de rij staan, er zat een Vietnamees achter de kassa, hij snapte bijna niks, dus schoot het maar niet op, dan zeiden ze tegen hem "één hamburger" en dan vroeg hij "Wat?", misschien was het de eerste dag dat hij daar werkte, ik weet het niet, dus ik begon maar wat om me heen te kijken, in dat wegrestaurant, er waren vijf of zes tafeltjes, en allemaal mensen die zaten te eten, al die verschillende gezichten en allemaal met iets anders voor zich, een kotelet, of een broodje, of chili, ze zaten allemaal te eten, en ze waren allemaal precies zo gekleed als ze zich wilden kleden, ze waren 's morgens opgestaan en hadden iets uitgekozen om aan te trekken, die ene rode blouse, en die jurk die zo strak om de tieten zit, precies wat ze wilden, en nu zaten ze daar, en elk van hen had een leven achter zich en een leven voor zich, ze passeerden alleen maar daarbinnen, morgen zouden ze alles weer van voren af aan doen, die blauwe blouse, die lange jurk, en die blonde met die sproeten had vast en zeker een moeder in een of ander ziekenhuis liggen, met allemaal onzinnige bloedonderzoeken, maar nu zat ze daar de frietjes die een beetje zwart waren aan de kant te schuiven en de krant te lezen die ze tegen de zoutpot in de vorm van een benzinepomp aan had gezet, en er was een kerel die een compleet honkbaltenue aanhad, hij had beslist al in geen jaren een honkbalveld betreden, hij was er met zijn zoon, een kleine jongen, en die gaf hij om de haverklap een tik tegen zijn hoofd, achter op zijn hoofd, elke keer zette het jongetje zijn petje weer op, een honkbalpetje, en dan pok, daar gaf zijn vader hem weer een tik, en dat allemaal terwijl ze zaten te eten, onder een televisie die aan de muur hing, en die uit stond, bij het geluid van de straat, dat met vlagen binnendrong, en in een hoek zaten twee heel chique mensen, in het grijs gekleed, twee mannen, en je kon duidelijk zien dat een van de twee zat te huilen, het was absurd, maar hij huilde, boven een biefstuk met friet, hij huilde stilletjes, en de ander gaf geen krimp, ook met een biefstuk voor zich, die zat alleen maar te eten, tot hij op een gegeven moment opstond, naar het aangrenzende tafeltje liep, de ketchupfles pakte, terugkeerde naar zijn plaats en voorzichtig, om niet op zijn grijze pak te knoeien, een beetje op het bord van de ander deed, degene die zat te huilen, en iets tegen hem fluisterde, ik weet niet wat, en daarna deed hij de fles weer dicht en aten ze weer verder, die twee in de hoek, en de rest om hen heen, en op de grond lag een platgetrapt kersenijsje, en op de deur van de wc hing een bord waarop buiten bedrijf stond, en ik keek dat allemaal zo aan en uiteraard kon je alleen maar denken dit is om te kotsen, jongens, het was om te kotsen, zo triest was het allemaal, maar wat me in plaats daarvan overkwam was dat ik, terwijl ik daar in de rij stond en die Vietnamees nog steeds nergens een snars van begreep, dat ik dacht God wat mooi, en ik kreeg zelfs een beetje zin om te lachen, potverdorie wat is dit allemaal mooi, echt allemaal, tot aan de laatste kruimel platgetrapte troep op de grond, tot aan het laatste smerige servetje, zonder te weten waarom, maar wel wetend dat het waar was, dat het allemaal verdomd mooi was.

Zin uit City van Alessandro Baricco.