zondag 7 april 2013

Boeken gekocht

Aangezien schrijven onlosmakelijk verbonden is met lezen, kan het nooit kwaad om boeken te kopen. Een excuus waarmee ik mijzelf sus wanneer ik weer eens te veel boeken heb gekocht in een kort tijdsbestek.

Ik heb al verschillende trucs geprobeerd om minder boeken te kopen:
  1. Vanaf januari begin ik met het maken van een lijstje van boeken die ik wil voor kerst. Graad van succes: ik heb de neiging om lijstjes zo snel mogelijk af te werken. U raadt het gevolg?
  2. In januari heb ik goede voornemens, een daarvan is elk jaar opnieuw: ik koop geen boeken meer tot ik alle ongelezen boeken in mijn kast heb uitgelezen.  Graad van succes: betwijfelbaar. Meestal houd ik een paar weken stand, maar dan kan ik plots ontploffen in een boekhandel omdat ik mij te lang heb moeten inhouden. Een dergelijk scenario speelde zich af de voorbije week. 
Een boekenminnende vriendin zei recent nog tegen mij: 'Boeken zijn een originele manier om je huis te isoleren.' Als ik het zo bekijk, dan werkt mijn verslaving kostenbesparend. 

Dus, ik kocht: 

Audur Ava Ólafsdóttir - Rosa candida

Het passa porta festival was een droom. Een hele zondag wandelde ik door Brussel op zoek naar oranje ballonnen en schrijvers.  Het hoogtepunt was een interview van Maria Vlaar met twee IJslandse auteurs: Audur Ava Ólafsdóttir en Sjón. Beide schrijvers hielden ervan om met de IJslandse clichés (beetje wereldvreemd, schuw, tikje naïef) te spelen. Net op het moment dat je dacht: dus ze zijn echt zo?, haalden ze uit met een gevatte repliek waaruit bleek dat ze heus wel weten dat trollen en elfen niet echt bestaan.
Van Sjón ken ik beide romans en de songs die hij voor Björk heeft geschreven, maar van Ólafsdóttir had ik nog nooit gehoord. Ze oogde een tikje verwilderd met haar grote bos rode haren. In het interview ontpopte ze zich tot een assertieve dame die het gesprek moeiteloos naar haar hand zette. Ólafsdóttir deed het met zo veel flair dat het publiek het haar meteen vergaf.  Ze las een fragment voor uit haar derde roman Rosa candida. Wat klonk die IJslandse taal zoet en ritmisch uit haar mond. 

Renate Dorrestein - De blokkade

Ik las al verschillende fragmenten uit Het geheim van de schrijver, een van de toegankelijkste boeken over schrijven. In De blokkade gaat ze dieper in op writer's block.

Alessandro Baricco - De barbaren

Een verzameling essays over de angst voor culturele verloedering. Het boek werd oor Sarah Meuleman gebruikt als uitgangspunt voor het televisieprogramma Sarah's barbaren. Daarin interviewde ze zes kunstenaars die met hun werk de huidige opvattingen over kunst op losse schroeven willen zetten. Wat verwacht ik van dit boek? Een aanknopingspunt om kunst beter te leren begrijpen. 

Lydia Davis - Bezoek aan haar man

Dankzij die ene vriendin die boeken gebruikt als isolatie (gelooft iemand dat?) leerde ik Lydia Davis kennen. Ze stuurde mij een aardig brief met kortverhalen van deze Amerikaanse schrijfster. Gelukkige herinneringen, een kortverhaal uit haar andere bundel Varianten van ongemak, vond ik hilarisch, triest en herkenbaar. Ik was meteen fan!
Davis wordt getypeerd als een schrijfster die vooral wordt geapprecieerd door andere schrijvers. Lees: haar teksten zijn te moeilijk voor het grote publiek. Haar teksten balanceren tussen proza en poëzie. Maar maakt haar dat moeilijk of ontoegankelijk? Onzin! Haar taal is eenvoudig en de teksten zijn soms ultrakort. Een ideale mix in twittertijden. 

Albert Camus - De vreemdeling

Omdat klassiekers lezen belangrijk is. Ik heb de Nederlandse vertaling gekocht omdat mijn Frans te slecht is. Op het passa porta festival heeft Julian Barnes, een grote liefhebber van Franse literatuur, mij warm gemaakt voor De vreemdeling door dieper in te gaan op die prachtige eerste zin: 

'Vandaag is moeder gestorven. Of misschien gisteren, ik weet het niet.

Een leven samengevat in twee zinnen. Dan kan de rest toch niet tegenvallen? 

Raymond Carver - Will you please be quiet, please?

Een schrijver die mij telkens opnieuw met de neus op de feiten drukt: korter is beter en krachtiger. Schrijven is schrappen tot slechts het noodzakelijkste overblijft. Carver beheerste de techniek van het kortverhaal tot in de puntjes. What we talk about when we talk about love blies mij omver, en ook over Will you please be quiet, please? wordt door kenners vol lof gesproken. Mijn verwachtingen zijn groot.

En dan nog een kleine, iets minder literaire, uitsmijter: ik ben verslaafd aan de getekende moppen van Eva Mouton. Onlangs heb ik vier badges met Mouton-tekening gekocht om op mijn jas, trui, rugzak, etc te spelden. Trots om Eva Mouton-fan te zijn, dat ben ik!
Ik zet mij ook actief in om mijn omgeving van haar grootsheid te overtuigen. Ik lees haar verhaaltjes luidop voor en leg ze uit aan wie het maar horen wil. De ervaring leert dat ze uiteindelijk allemaal vallen voor een goeie Eva's gedacht.
Onlangs won Eva Mouton zelfs een award voor haar blog. Op de uitreiking droeg ze haar, inmiddels welbekende (voor de fans), propere, roze blazer. Proficiat Eva! Misschien zak ik op 11 mei af naar De Standaard in Leuven want dan signeert ze haar boek. 

2 opmerkingen:

  1. waw! die weelde aan boeken wil ik wel met je delen...

    mvg

    yasmin

    BeantwoordenVerwijderen
  2. eva mouton: schitterend kind. leuke mannekes en vrouwkes, top humor!

    laten we zingen over de moppekes van de wereld...

    mvg

    yasin

    BeantwoordenVerwijderen