Deel 1 lees je hier.
Volgens Bloch hollen we achter het nu aan. Zodra je naar woorden zoekt om het te omschrijven, is het alweer vervangen door een nieuw nu. Toch heb ik het gevoel dat ik al schrijvende met mijn vinger op de deurbel van de toekomst druk. Via taal schep ik een mogelijke toekomst. Zodra het nu opendoet, gooit het geschrokken de deur weer dicht. Ik krijg enkel een glimp te zien, of zoals Bloch het noemt: een Vorschein.
Een Vorschein is als een schitterende flits: prachtig, maar snel voorbij. Na het zetten van een 'laatste' punt of het schaven aan een 'laatste' zin, dringen zich in mijn hoofd nieuwe woorden op, wil ik andere hoofdstukken schrijven of een paragraaf alsnog herwerken. Zelfs een gepubliceerde tekst is nooit af. Je leest altijd een voorlopige versie.
Het moment waarop alles is gezegd en geschreven, bestaat niet. Die eindeloze scheppingsdrang kenmerkt niet alleen de literatuur. De nood om iets te maken komt in alle geledingen van de samenleving voor, en zeker in andere vormen van kunst. Neem bijvoorbeeld de choreografie Drumming van Anna Teresa De Keersmaeker.
In het voorjaar toerde Rosas door Limburg en had ik het geluk een zitje voor de voorstelling in CC Hasselt te kunnen kopen. De toeschouwers druppelden de zaal binnen en op het podium gebeurde iets gelijkaardigs. De dansers kwamen een voor een op. Ze keuvelden met elkaar en bekeken het publiek. Op het podium lagen oranje rollen vinyl. Sommige waren uitgerold. In het midden lag een donkere strook met daarop witte lijnen in de vorm van een pentagram.
Bij de eerste noot van de percussiepartituut van Steve Reich ging het licht uit. Een danseres stormde naar het midden van het podium. Ze maakte een reeks bewegingen die in de rest van het stuk door alle dansers werd herhaald. Iedereen danste solo, duo of in groep. Soms bewogen ze synchroon, dan weer begonnen ze elk op een ander moment met een van de bewegingen uit de reeks. Ze tolden over het podium alsof De Keersmaeker hun een plek op een spiraal had gegeven.
De twaalf dansers, acht vrouwen en vier mannen, probeerden de bewegingen perfect uit te voeren. Zoiets is gedoemd te mislukken. De perfectie bestaat immers niet, hooguit een streven naar.
Naarmate de choreografie vorderde, baadde het podium in een warmer licht. De percussiepartituur werd abstract en gejaagd. Twee dansers verschenen met een touw in hun handen. Ze lieten het met een klap op de grond vallen en trokken een krijtlijn. Ze leken het moment, het nu te willen vastleggen. Terwijl het stof uit de lijn wolkte, vervaagde ze alweer omdat het springen, lopen en dansen onverstoorbaar verderging. Nieuwe lijnen werden getrokken, maar dan zonder krijt.
Enkele seconden voor het einde gingen enkele dansers achter een rol vinyl staan. Ze duwden ertegen en lieten hem over de lengte van het podium uitrollen. Alle bestaande lijnen, zichtbaar of onzichtbaar, werden bedekt door een nieuwe laag. De twaalf dansers hadden een revolutie uit de grond gestampt.
Een fragment uit Drumming kun je hier zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten