Lezen, wie houdt er niet van? Als je mij die vraag in mijn tienerjaren had gesteld, dan was mijn antwoord waarschijnlijk: 'Bweurk!' Ik was heus geen rebel, integendeel, maar van leeslijsten kreeg ik de kriebels. Als zestienjarige was het ook niet populair om in een jongensklas toe te geven dat je van literatuur hield. Zoals iedereen op die leeftijd las ik boeken en maakte ik daarvan saaie samenvattingen. In tegenstelling tot klasgenoten met een computer deed ik dat zonder 'hulp' van het internet. Misschien had ik dat beter wel gedaan. Vraag mij niet welke boeken ik toen heb gelezen. Ik zou er nog geen drie kunnen opnoemen. Ik doe toch een poging: De ruimte van Sokolov van Leon de Winter, Kartonnen dozen van Tom Lanoye en ... euh ...
Buiten die verplichte romans nam ik zelden een boek vast. Ik herinner mij nog vaag twee obsessies: de Griezelbusreeks van Paul van Loon (ik was jong en hield van bloed) en De Celestijnse belofte van James Redfield (ik was jong en dacht dat ik interessant was).
Er schiet mij nog een derde boek te binnen uit mijn middelbare schooljaren. In 2001 las ik, voor mijn eindwerk Nederlands, Dochter van het woud van Juliet Marillier. Een fantasyverhaal dat losjes op het sprookje De zes zwanen was gebaseerd . Ik duik even terug in de tijd om uit te leggen hoe ik bij dat boek terechtkwam:
Stap 1: Maanden op voorhand legt mijn docente Nederlands uit hoe ons mondelinge eindexamen er zal uitzien. Ik moet een boek lezen (zucht), samenvatten (geeuwt) en een map maken over mijn leeservaring (shit).
Stap 2: Ik 'vergeet' het eindwerk.
Stap 3: Ik denk een tweetal weken voor het examen opnieuw aan het eindwerk. Wat was dat ook alweer? Juist ja: een boek, een map. Een map?!
Stap 4: Ik ga naar de winkel en koop Dochter van het woud (= het boek met de mooiste cover).
Stap 5: Ik ben gebeten door het boek en maak met veel plezier die map. Ik focus mij op de symboliek van de kleuren en leg linken met de verfilming van Great Expectations uit 1998.
Stap 6: ik slaag met gemak voor het examen.
Stap 7: Tot op vandaag blijft het boek mij bij omdat ik er zelf heb over moeten nadenken. Oorlog aan voorgekauwde lessen waarin docenten een boek kapotredeneren.
Ik geef het toe: ik was niet de meest bevlogen student. Mijn desinteresse in boeken was deels daaraan te wijten. Tot mijn spijt heb ik ook bij mijn docenten weinig liefde voor literatuur ontdekt. Was ik blind voor hun interesse of klopte mijn vermoeden? Ik besef dat Nederlands geven meer is dan proza en poëzie. Er is grammatica, spelling, etc. Maar, hoe kun je Nederlands geven zonder zelf graag te lezen?
Ondanks mijn positieve ervaring met Marillier verviel ik na het examen in mijn slechte gewoonte: ik las amper. Ik volgde hogere studies, sleurde mijzelf door verplichte vakliteratuur, kreeg weer de kriebels. Kortom, de geschiedenis herhaalde zich.
Zodra ik in een boek begon, kon ik niet stoppen met lezen. Tijdens een blokperiode raakte ik in de ban van De kleine vriend van Donna Tartt. De hitte van Mississippi zinderde op elke bladzijde. Pilgrim van Timothy Findley is nog zo'n boek uit die periode. Het verhaal van een onsterfelijke man die na zijn zoveelste mislukte zelfmoordpoging in een ziekenhuis in Zürich belandt, laat mij tot op vandaag achter met meer vragen dan antwoorden.
In Leuven waren er genoeg bibliotheken om in boeken te verdrinken. En thuis had ik een moeder met kasten vol thrillers. Waarom bleef lezen dan een marginale rol in mijn leven spelen?
Lees ook deel 2.
Buiten die verplichte romans nam ik zelden een boek vast. Ik herinner mij nog vaag twee obsessies: de Griezelbusreeks van Paul van Loon (ik was jong en hield van bloed) en De Celestijnse belofte van James Redfield (ik was jong en dacht dat ik interessant was).
Er schiet mij nog een derde boek te binnen uit mijn middelbare schooljaren. In 2001 las ik, voor mijn eindwerk Nederlands, Dochter van het woud van Juliet Marillier. Een fantasyverhaal dat losjes op het sprookje De zes zwanen was gebaseerd . Ik duik even terug in de tijd om uit te leggen hoe ik bij dat boek terechtkwam:
Stap 1: Maanden op voorhand legt mijn docente Nederlands uit hoe ons mondelinge eindexamen er zal uitzien. Ik moet een boek lezen (zucht), samenvatten (geeuwt) en een map maken over mijn leeservaring (shit).
Stap 2: Ik 'vergeet' het eindwerk.
Stap 3: Ik denk een tweetal weken voor het examen opnieuw aan het eindwerk. Wat was dat ook alweer? Juist ja: een boek, een map. Een map?!
Stap 4: Ik ga naar de winkel en koop Dochter van het woud (= het boek met de mooiste cover).
Stap 5: Ik ben gebeten door het boek en maak met veel plezier die map. Ik focus mij op de symboliek van de kleuren en leg linken met de verfilming van Great Expectations uit 1998.
Stap 6: ik slaag met gemak voor het examen.
Stap 7: Tot op vandaag blijft het boek mij bij omdat ik er zelf heb over moeten nadenken. Oorlog aan voorgekauwde lessen waarin docenten een boek kapotredeneren.
Ik geef het toe: ik was niet de meest bevlogen student. Mijn desinteresse in boeken was deels daaraan te wijten. Tot mijn spijt heb ik ook bij mijn docenten weinig liefde voor literatuur ontdekt. Was ik blind voor hun interesse of klopte mijn vermoeden? Ik besef dat Nederlands geven meer is dan proza en poëzie. Er is grammatica, spelling, etc. Maar, hoe kun je Nederlands geven zonder zelf graag te lezen?
Ondanks mijn positieve ervaring met Marillier verviel ik na het examen in mijn slechte gewoonte: ik las amper. Ik volgde hogere studies, sleurde mijzelf door verplichte vakliteratuur, kreeg weer de kriebels. Kortom, de geschiedenis herhaalde zich.
Zodra ik in een boek begon, kon ik niet stoppen met lezen. Tijdens een blokperiode raakte ik in de ban van De kleine vriend van Donna Tartt. De hitte van Mississippi zinderde op elke bladzijde. Pilgrim van Timothy Findley is nog zo'n boek uit die periode. Het verhaal van een onsterfelijke man die na zijn zoveelste mislukte zelfmoordpoging in een ziekenhuis in Zürich belandt, laat mij tot op vandaag achter met meer vragen dan antwoorden.
In Leuven waren er genoeg bibliotheken om in boeken te verdrinken. En thuis had ik een moeder met kasten vol thrillers. Waarom bleef lezen dan een marginale rol in mijn leven spelen?
Lees ook deel 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten