Magazine gelezen: Monocle

In 2017 bestaat Monocle exact tien jaar. Sinds de begindagen scoort het magazine met artikels over business en lifestyle. Doorheen de jaren groeide het uit tot een merk. Monocle opende winkels en koffiebars, gaf boeken en gelegenheidspublicaties uit, organiseerde conferenties over levenskwaliteit en gooide radiostations in de ether. En dan heb ik het nog niet gehad over Tyler Brûlé, de excentrieke hoofdredacteur.

Het polshorloge van de Monocle-man

De eerste indruk van Monocle is er knal op: het septembernummer heeft een knappe, glimmende cover en binnenin dikke, zachtwitte pagina’s. Het ligt lekker in de hand en het ziet er goed uit. Desalniettemin vraag ik me af: is Monocle iets voor mij? De eerste pagina’s, met reclame voor dure polshorloges, doen me denken van niet. Ik heb in mijn 34-jarige leven ooit één keer een polshorloge gekocht. Een lastig ding aan mijn arm, vond ik toen. Na ettelijke jaren in een lade op mijn slaapkamer belandde het in een doos voor de kringwinkel.

De look van hoofdredacteur Tyler Brûlé en de reclame in Monocle bevestigen mijn eerste indruk: ik behoor niet tot de doelgroep van het magazine. De Monocle-man heeft niet alleen een voorliefde voor polshorloges, hij is ook casual chic gekleed, draagt een stoppelbaard en neemt meermaals per week het vliegtuig voor zijn job. Ik heb geen polshorloge, draag kleren met gaten, ben meestal gladgeschoren en neem de trein naar het werk.

Reclame voor polshorloges van Louis Vuitton

Een blik op de wereld

Monocle houdt de ogen en de oren open voor wat er in de wereld gebeurt. Die missie maakt het magazine helemaal waar. De artikels en interviews worden door verschillende journalisten geschreven, verspreid over de hele wereld. De redactie bewaart een goed evenwicht tussen stukken over grote en kleine bedrijven en laat mannen en vrouwen in gelijke mate aan het woord.

In het septembernummer lees ik artikels over een groep designers in Indonesië, over de fabrikant van neonletters op de gebouwen aan de waterkant in Zwitserland en over de strijd van de oppositie in Venezuela. Het nummer bevat ook interviews met Adam Bodnar, Commissaris van Mensenrechten in Polen, met Nancy Pelosi, de fractieleidster van de Democraten in Amerika en met Håkan Samuelsson, de topman van Volvo in Zweden.

Artikel over Force Promotion, fabrikant van neonletters

De kunst van het falen

Monocle behandelt een gevarieerde en verrassende waaier aan onderwerpen, met een voorliefde voor succesverhalen. Wie een uurtje in het magazine bladert, krijgt zin om een eigen bedrijf op te zetten. Monocle weet lezers te inspireren, maar af en toe mis ik een tegengewicht bij dat ongebreidelde optimisme en geloof in eigen kunnen.  

Hoe zit het met falen? Dat onderwerp duikt slechts één keer in het septembernummer op, in een artikel over het Centro Directionale di Napoli. Het Centro moest een bruisend zakendistrict in Napels worden. Helaas, het project flopte. De skyline van glas herbergt vooral lege en verlaten kantoorgebouwen. Wat doe je met een project dat te duur is om neer te gooien en te groot om planten over te laten groeien? Winst is voorlopig geen doel. Nieuwe mensen en ideeën dienen zich nu aan om het Centro nieuw leven in te blazen. En dan wordt het pas echt interessant.

Artikel over het Centro Directionale di Napoli 

Cocktails in Lima

Monocle is op z’n best als het de lezer inspireert met verrassende en onderbelichte onderwerpen. En daar slaagt het magazine regelmatig in. De thema’s zijn erg uiteenlopend. Desalniettemin ervaar ik Monocle als een geheel omdat de missie – de blik op de wereld – in elk stuk duidelijk naar voren komt. De aantrekkelijke en overzichtelijke lay-out zorgt voor een herkenbare structuur en een gelikte look, en dat laatste is meteen ook de grootste zwakte van het blad. Als lezer voel je dat Monocle ontzettend hard probeert een bepaald imago neer te zetten en een bepaalde levensstijl voor te schrijven.

Monocle adviseert niet alleen hoe ik mijn zaken het beste aanpak, maar ook hoe ik me moet kleden, naar welke muziek ik moet luisteren, welke boeken ik moet kopen en welke bars ik wereldwijd moet frequenteren. Laat ik eerlijk zijn met mezelf: de kans dat ik ooit een daiquiri zal drinken in Barra 55, de favoriete cocktailbar van de Monocle-redactie in Lima, is bijzonder klein. Het zal wel aan mij liggen en aan mijn chronisch gebrek aan ambitie en polshorloges.

Foto van het kantoor van modeontwerper Dries Van Noten 

De waan van de dag

Monocle kan me vaak bekoren en inspireren. Wie kan er tegen artikels zijn over vakmanschap en goed gemaakte, tijdloze producten? Daarenboven apprecieer ik een tijdschrift dat gelooft in print én kritisch naar de sociale media durft te kijken. Monocle verkoopt van elk nummer 81 000 gedrukte exemplaren en heeft een betaalmuur op de site. Het magazine heeft geen Facebook- of Twitterprofiel.

Het afzweren van sociale media past perfect bij het imago van de Monocle-man. Hij leest een Monocle op papier omdat het een statussymbool is. Op een iPad ziet immers niemand welk tijdschrift hij in handen heeft. Hij heeft geen Facebookaccount omdat hij boven de waan van de dag wil staan. Is dat wat Monocle werkelijk wil of is het slechts een pose? Een beetje van de twee, laat het me daarop houden. Je maakt me niet wijs dat Tyler Brûlé niet weet hoe vaak Monocle op de sociale media wordt genoemd.

Titel – Monocle

Uitgeverij – Wikontent Limited

Genre – Lifestyle

Taal – Engels

Frequentie – 10 keer/jaar

Pagina's – 210

Prijs – 11 euro