Mensen leven, krijgen hun tijd, hun kussen, gelach, hun omarmingen, hun koosnamen, hun blijdschap en verdriet, ieder leven is een universum dat vervolgens implodeert en niets achterlaat behalve een paar dingen die door de dood van degene die het bezat een aantrekkingskracht ontwikkelen, belangrijk, soms heilig worden, alsof een deel van het leven dat ons is ontglipt in een koffiekopje, een verhaal, een haarborstel of een sjaal is overgegaan.
Zin uit Hemel en hel van Jón Kalman Stefánsson.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenOpsomming is tof. Het eindigt in de sjaal :-)!
BeantwoordenVerwijderenSzymborska maakte daar ook van gebruik van, maar dan in de poëzie. Het proza van Stefánsson is soms bijna poëzie.
Verwijderen