Ik ben iemand met de neiging om iets te
zeggen, iets blijvends, iets dat je in het
zand kunt schrijven en dat er na twee keer
vloed nog staat. Iets krachtigs, zodat mijn
stembanden kunnen trillen als een span-
doek opgespannen in de hoeken en leeg,
een muffig laken waarin nachten is ge-
woeld_
Fragment uit Wij zijn evenwijdig_ Raken elkaar in het oneindige_ En we rennen_ van Maud Vanhauwaert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten