Magazine gelezen: Fantastic Man

Een lifestyleblad voor mannen uitgeven, dat is risky business. De tijd is voorbij waarin mannenbladen hoge oplages halen. De best verkopende tijdschriften mikken op een ruim publiek of op vrouwen. Het mannenblad Fantastic Man heeft lak aan die trend en ligt sinds 2005 onafgebroken in het rek van de betere krantenwinkel of boekhandel. Hoog tijd om deze kanjer van Nederlandse makelij van dichtbij te bekijken.

En wat was ik benieuwd! Waarom? Omdat het team achter Fantastic Man ook mijn favoriete tijdschrift The Happy Reader maakt. Ik verwachtte een straffe mix van beeld en tekst én een frisse kijk op de hedendaagse man.  Kan Fantastic Man die belofte waarmaken? Dat vertel ik je nu.

Fantastic Man bestaat uit drie delen met als titel one, two en three – lekker simpel. Onder one verzamelt de redactie boeiende en bizarre nieuwtjes over, voor en door mannen. In two vind je alles over het thema. three is een mix van modeshoots en interviews.

Teenage, een modeshoot met Brazilaanse tieners die voor de camera helemaal los gaan

Een intergenerationele dialoog

For young and old luidt de ondertitel van het lente- en zomernummer. De nieuwste Fantastic Man gaat over de chemie tussen mannen van verschillende generaties. Een interessant en actueel onderwerp waarover het laatste woord nog niet is geschreven. Ik was erg benieuwd naar de manier waarop de redactie het thema benaderde. Ontdek samen met mij dit nieuwe nummer.

In het eerste artikel zet auteur Richard Benson meteen het belang van ontmoeting tussen verschillende generaties in de verf. Als voorbeeld gebruikt hij het project Natural Selection, een samenwerking tussen vader/ornitoloog Peter Holden en zoon/kunstenaar Andy Holden. Tijdens zijn jeugd begreep Andy niets van zijn vaders passie voor vogels. Tot hij een nest als een kunstwerk ging bekijken. Voor Natural Selection staken vader en zoon de hoofden bij elkaar. Ze geven lezingen over vogelnesten en stellen ornithologische parafernalia tentoon.

Midlife, een modeshoot met Britse zakenlui

Ode aan beige

Voor ik aan het artikel van Benson kon beginnen, kreeg ik eerst 53 pagina’s reclame voorgeschoteld. Fantastic Man maken kost geld. Het blad barst van de modeshoots. Voor de artikels draven ervaren namen op zoals Mark Smith, Horacio Silva en Bruce LaBruce. Ook de geïnterviewden zijn een gerenommeerd allegaartje, waaronder Teen Vogue-hoofdredacteur Phillip Picardi, ontwerper Simon Porte Jacquemus, muzikant Steve Lacy en filmcoryfee Tom Courtenay. Fantastic Man is gedrukt op groot formaat en op dik papier. Dat kost een smak geld. Geld dat ergens vandaan moet komen. Van reclame dus, veel reclame.

Kun je een knap tijdschrift maken zonder reclame? Ik ga zo stilaan denken van niet. Ik parkeer die kritiek in de koelkast. Want Fantastic Man pakt veel dingen erg goed aan. Daarover vertel ik je graag meer. Een sterk staaltje journalistiek lees je bijvoorbeeld in The Recommendations, een rubriek waarin mannen odes schrijven over de gekste dingen. Wat denk je van deze ode aan de kleur beige?

Beige is (…) a great conversation starter, if only because everybody has either a different perception of it, or a different word for it, yet immediately knows what you mean. Sand, for instance. Camel, although that tends to be the darker side of beige. Cream. Khaki, though some people think of green when they think of khaki. Biscuit is a good one. Ecru. Oatmeal, even better, so striking. 

De odes in Fantastic Man zijn onweerstaanbare stukjes tekst over onderwerpen waarbij je zelden stilstaat. En net daarin ligt de sterkte van The Recommendations. De rubriek zet iets vanzelfsprekends op een voetstuk. Als je binnenkort de kleur beige ziet, denk je meteen aan die ode. Dankzij Fantastic Man is beige is niet langer banaal, maar speciaal.

Na The Lace Race kijk je nooit meer op dezelfde manier naar veters

De zelfknopende veter

Die verrassende aanpak past Fantastic Man ook toe in The Lace Race, een uitgebreid artikel over veters. Veters!? Ja, veters. Een alledaags voorwerp, maar zoals met veel doodgewone dingen ontsnapt ook de veter niet aan wetenschappelijke vooruitgang. Een veter knopen is voor kinderen een stap op weg naar ‘groot’ worden. Dat is binnenkort verleden tijd. Je kunt nu al veters kopen die zichzelf knopen. De vraag is dus niet of zulke veters bestaan, maar wanneer fabrikanten ze op grote schaal zullen aanbieden. Als jij morgen je veters knoopt, ga er dan maar eens goed voor zitten.

Fantastic Man slaagt er niet in dat niveau de hele tijd aan te houden. In deel twee, gewijd aan het thema, zakt het blad in elkaar. two telt drie fotoshoots die zich toespitsen op belangrijke fases in een mannenleven. Midlife portretteert zakenmannen in strakke pakken in Canary Wharf. Teenage toont Braziliaanse tieners in formele en vrijetijdskleding. En in Elder hult een groep Ierse knarren zich in een garderobe met kleuren die pijn doen aan je ogen. De foto’s zijn knap, maar voegen niets toe aan het clichébeeld dat ik van die leeftijdscategorieën heb. Een zakenman met een fuchsia slobbertrui, dat zou me pas echt interesseren.

Elder, een modeshoot met Ierse knarren

Een frisse kijk op mannelijkheid

Hoe zit het nu met die frisse kijk op de hedendaagse man? Die heeft Fantastic Man me uiteindelijk toch gegeven, en dan vooral dankzij de interessante interviews. Mensen zoals Picardi, Jacquemus, Lacy en Courtenay voelen zich op en top man, maar voldoen niet aan het cliché. Een echte man streeft niet altijd naar roem, aandacht en macht. Soms trekt hij zich terug voor bescheidener werk dat inhoudelijk minstens even interessant is als een job in de spotlight. En ja, een echte man kan ook homo- of biseksueel zijn.

Het is dan ook jammer dat het themadeel die frisse kijk niet verder ontwikkelt. De modeshoots zijn clichébevestigend en ik mis de verdieping van enkele journalistiek stukken. En dat is op z’n zachtst gezegd vreemd omdat de redactie van Fantastic Man over een onweerstaanbare pen beschikt. Daardoor ervaar ik Fantastic Man niet als een lifestylemagazine, maar wel als een modeblad voor mannen.

Titel – Fantastic Man

Uitgeverij – Top Publishers BV

Genre – Lifestyle

Taal – Engels

Frequentie – 2 keer/jaar

Pagina's – 298

Prijs – 11 euro

Meer reviews lezen? Klik hier. 

Magazine gelezen: The Happy Reader

Een agenda eind december, begin januari. Je weet wel hoe dat gaat. Plots staan alle dagen vol. Tussen het feestgedruis door kom je niet toe aan rusten of vrienden zien. In de tweede helft van januari maak ik dat goed. Een uitgesteld eindejaarsbezoek aan een vriend heeft een leuk voordeel: ik krijg soms nog een kerstcadeau, terwijl ik dat niet meer verwacht.

Vorig weekend leek het weer even kerst met een plat cadeau op mijn schoot, gewikkeld in een rode verpakking met witte sneeuwsterren. Ik hield een exemplaar van The Happy Reader in mijn handen, een magazine waar ik nooit eerder van had gehoord. Het was het eerste Reader-nummer op de markt. Een jaar lang mag ik elk seizoen een nieuwe uitgave in mijn brievenbus verwachten.

The Happy Reader is een samenwerking tussen Penguin Books (een Britse uitgever die klassiekers verkoopt in een betaalbaar paperbackformaat) en Fantastic Man (een Nederlandse uitgever van het gelijknamige blad). The Happy Reader mikt op iedereen die van lezen houdt, liefst offline en op papier. Vooral dat laatste sprak me erg aan.

Erg verslavend spul, zo bleek. Gisterenavond las ik het in één ruk uit. Vanaf de eerste bladzijde dacht ik: waarom werd zo'n magazine nooit eerder gemaakt? Bladen en kranten stillen met hun literaire bijlagen of pagina's onze honger naar recensies, interviews en beschouwende stukken. Meestal komt de leeservaring slechts zijdelings aan bod. Als je er het internet op naslaat, merk je dat menig blogger net daarover schrijft.

The Happy Reader valt uiteen in twee delen. In het eerste wordt een bekend persoon over zijn ervaring als lezer geïnterviewd. In het eerste nummer is die eer weggelegd voor acteur Dan Stevens. Hij zetelde in de jury van de Booker Prize, is editor van het online magazine The Junket en vertolkte de rol van Nick Guest in de tv-serie gebaseerd op The Line of Beauty van Alan Hollinghurst. Naast het interview staat een knappe foto van een close-up van zijn grijzige pupil. In een onderschrift wordt de kleur van zijn oog vergeleken met Siberische husky's, de Indische Oceaan en een afgelegen berg bij valavond. Een nieuw genre is geboren: onderschriftpoëzie!

In het tweede deel staat één boek centraal, en dat is meteen ook het Book of the Season. In het huidige nummer is dat The Woman in White van Wilkie Collins. Een roman uit 1860 die aanvankelijk als feuilleton in een krant verscheen. In een essay wordt het werk historisch gekaderd. Daarnaast krijg je onder andere een recept voor chocoladetruffels met vanille, een snoepje dat ook in de roman voorkomt, en een modeshoot waarin vrouwelijke modellen in witte outfit door een sinistere nacht dwalen. Het schrijversduo Nicci French vertelt over hun leeservaring van The Woman in White. Zij verslond het in haar jonge jaren, hij was al wat ouder en kan er zich weinig van herinneren.

Dan Stevens zegt: 'I've always had much more of a smorgasbord approach to things.' Een mooi beeld dat ik ook op mijn gedrag als lezer kan toepassen. Ik heb geen academische opleiding in de literatuur gevolgd. Oeuvres, stromingen, ... vaag ben ik ervan op de hoogte, maar laat me geen examen afleggen, dan faal ik grandioos. Ik wil geen literatuur blokken. Ik zoek liever als een bricoleur mijn weg. Enkel op die manier blijven inhoud, taal, schrijver en stroming in mijn hoofd plakken.

Als lezer laat ik me graag door mijn omgeving beïnvloeden. Alles wat op mijn pad terechtkomt en me zou kunnen boeien, krijgt een plek in mijn boekenkast. Een bevlogen recensie, een tip van een goede vriend of een cover die mijn aandacht trekt, zowat alles kan een aanleiding zijn om mijn interesse te wekken. En net die benadering van lezen, het plezier dat daaruit voortvloeit en de verhalen die we daarover vertellen, heeft The Happy Reader in de vorm van een magazine gegoten.

Meer informatie over The Happy Reader vind je op hun website.