Tussen mijn veertiende en mijn zestiende was ik tamelijk ver heen, hetgeen bruusk eindigde in een opzettelijk veroorzaakt ongeluk, waarna het langzame ontwaken aanving. Het verlies van de eigen zinnen is geloof ik het ergste wat er bestaat, zeker als je in staat bent om dat zelf waar te nemen, maar ik kan niet ontkennen dat ik me daarna nooit meer zozeer mezelf heb gevoeld als in die tijd, en de jaren daarna heb ik ervaren als een concessie aan de buitenwereld.
Fragment uit De kennismaking - Faxen aan Ger van Nicolien Mizee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten