5 dingen die ik lees (als ik geen boeken lees) - magazines

1. The Happy Reader
Wat: een magazine voor, door en over lezers. Een lofzang op de kunst en het plezier van het lezen. Elk nummer bestaat uit twee delen: een interview met een celebrity over zijn of haar leesgewoontes en een uitgebreid dossier over het boek van het seizoen.

Waarom: omdat ik wil weten welk boek op het nachtkastje van Dan Stevens ligt, omdat ik me afvraag in welke houding Grimes een comic leest bijvoorbeeld.

Wat is er mooier dan een goed gesprek over literatuur? De uitgeschreven interviews lezen als een sprankelende dialoog uit een schitterende roman.

Voor het boek van het seizoen maakt de redactie een keuze uit vergeten klassiekers, zoals The Book of Tea van Kakuzo Okakura, Au Bonheur des Dames van Émile Zola en Granite Island van Dorothy Carrington. Je krijgt geen romanfragmenten voorgeschoteld, maar wel essays van verschillende auteurs die inzoomen op objecten, personages of thema's die in het boek voorkomen. Een simpele, maar geniale benadering die me telkens weer ontzettend veel goesting doet krijgen om het boek van het seizoen te gaan lezen.

The Happy Reader is een magazine dat je van kaft tot kaft leest, in één ruk, in het gezelschap van een flat white met sojamelk in een trendy koffiebar in de stad.

Frequentie: 4 nummers per jaar.

Prijs: 8 ponden (ongeveer 10 euro) voor één jaargang.

Website

2. rekto:verso
Wat: een tijdschrift tjokvol essays over actuele kunst en cultuur. rekto:verso graaft dieper dan de krant en de radio, maar is toegankelijker dan een vaktijdschrift. Elk nummer wordt aan een thema ophangen. Daarnaast zijn er enkele terugkerende rubrieken (onder andere een column door Bernard Dewulf). rekto:verso komt graag polemisch uit de hoek en kruidt op die manier het debat over kunst en cultuur.

Waarom: omdat goed geschreven essays helemaal mijn ding zijn, omdat ik het themanummer over pornografie werkelijk de moeite vond bijvoorbeeld. Geen ooh's, aah's of trillende vlees, maar originele stukken over de meest gebruikte zoekterm op Google. De nummers over populaire cultuur en het wit- en zwartboek over cultuur waren trouwens ook niet mis.

Is rekto:verso een perfect blad? Nou nee, niet elke bijdrage is even urgent en sommige stukken kunnen korter, krachtiger en (nog) helderder. De redactie slaagt er wel steeds in om complexe thema's voor een breed publiek aanschouwelijk te maken, onder andere door het woord te geven aan auteurs met uiteenlopende achtergronden. Als ik het tijdschrift met een stuk speelgoed zou moeten vergelijken, dan met een caleidoscoop (en caleidoscopen zijn vet!).

Wie leest rekto:verso? Onder andere mensen die het blad op het voetpad laten liggen, waar het vervolgens door mij wordt gevonden en mee naar huis genomen. Het is eens wat anders dan een nummer plukken uit het rek van een of ander respectabel huis van cultuur.

Frequentie: 6 nummers per jaar.

Prijs: Gratis.

Website

3. Kluger Hans
Wat: een literair tijdschrift dat een plek biedt aan beginnende en debuterende schrijvers. Elk nummer staat in het teken van een thema. Daarnaast is er ruimte voor vrije inzendingen. Naast geschreven teksten biedt Kluger Hans ook ruimte aan beeldend kunstenaars. Het resultaat is een interessante clash tussen woord en beeld, wat extra in de verf wordt gezet door een inventieve lay-out. Geen twee nummers lijken op elkaar.

Waarom: omdat ik graag nieuwe, onbekende schrijvers ontdek met klinkende namen zoals Takeo Oshima of Gökhan Girginol, omdat ik al jaren op zoek ben naar een geslaagd gedicht over de binnenkant van een glasbak bijvoorbeeld.

Dankzij Kluger Hans leerde ik onder andere de kortverhalen van Tineke Van Onckelen kennen, de poëzie van Maaike Haneveld en Sylvia Hubers en dat glasbakgedicht van Chris Zuurbier (had ik dat al eens gezegd?).

Kluger Hans scheidt het kaf van het wij-willen-zo-graag-debuteren-koren en verpakt het in een prachtig jasje. Vorm en inhoud zijn complementair. Ik herinner me een nummer dat openviel als een accordeon. Het had niet veel gescheeld of er was muziek uit gekomen. Een idee voor een volgend nummer?

Kluger Hans lees je in een café waar een loopje met de hygiëne wordt genomen. Denk: de fakbar van studenten humane wetenschappen met de juiste foute tweedehands kleren om het schrale lijf en een kringwinkel-Kafka in de hipsterbag.

Frequentie: 4 nummers per jaar.

Prijs: 25 euro voor één jaargang.

Website

4. Zuiderlucht
Wat: Zuiderlucht brengt onafhankelijke journalistiek over cultuur en samenleving. Het blad spitst zich toe op de Zuid-Nederlandse en Vlaamse cultuuragenda met af en toe een uitstapje naar bijzondere events in de rest van de wereld. Zuiderlucht werpt een open en kritische blik op cultuur en culturele samenwerkingsverbanden in de euregio Maas-Rijn. Zuiderlucht publiceert recensies van tentoonstellingen en appeltaart (en dat is geen grap), interviews, essays en columns.

Waarom: omdat ik zelf in de euregio woon en graag weet wat hier op cultureel vlak gebeurt, omdat de Zuiderlucht-recensenten erin slagen om, vertrekkend vanuit hun persoonlijke beleving, op een toegankelijke manier over kunst te schrijven bijvoorbeeld.

Zuiderlucht kun je als een lichtvoetiger broertje van rekto:verso beschouwen. De bijdragen zijn korter, de taal is eenvoudiger. Mijn favoriete rubriek is Wat was in .... Daarin maakt de redactie een eigenwijze selectie uit het nieuws van de voorbije maand.

Zuiderlucht lees je in het Theatercafé van het cultureel centrum in Hasselt waar je voor 15 euro veel eten krijgt. En dan hebben we het nog niet over hun terras gehad.

Frequentie: 11 nummers per jaar.

Prijs: gratis.

Website

5. De Standaard der Letteren
Wat: de literaire bijlage van de krant De Standaard. Een mix van recensies, columns en interviews.

Waarom: omdat elk zichzelf respecterend land minstens één krant nodig heeft met een literaire bijlage voor de high brow peeps, omdat Mark Cloostermans en Maria Vlaar twee toprecensenten zijn bijvoorbeeld.

De Standaard der Letteren ziet er al jaren ongeveer hetzelfde uit. Toch introduceert de redactie regelmatig nieuwe rubrieken om de aandacht van trouwe lezers vast te houden, zoals die waarin elke week een auteur een brief schrijft aan een andere auteur, een personage uit een roman, het hondje van zijn schoonmoeder, etc.

De Standaard der Letteren leunt qua stijl en inhoud aan bij de literaire bijlage van De Morgen (of andersom, het is maar hoe je het bekijkt). Daarom dit idee: redacties, verenig u! Maak samen een wekelijks of maandelijks tijdschrift van 50+ pagina's over literatuur!

De Standaard der Letteren gris je uit de krant en neem je mee op de trein naar het werk. Vervolgens laat je de bijlage achter voor een volgende reiziger. Lezers geloven in de besmettelijkheid van literatuur.

Frequentie: wekelijks

Prijs: De Standaard der Letteren is niet apart te koop. Je moet De Standaard op vrijdag kopen om de bijlage te kunnen krijgen.

Website

En en en ...
Geen compleet lijstje, dit. Ik blader ook graag in kranten, roddelbladen en reclamefolders. En dan zijn er nog een heleboel magazines die al een tijdje op mijn moet-ik-dringend-eens-lezen-lijst staan, maar waar ik uit tijdsgebrek niet aan toe kom zoals Kinfolk, Fantastic Man, Dazed & Confused, i-D en The Paris Review.

Ik zit zelf in de redactie van Gierik & NVT, een literair tijdschrift dat zowel jong talent als gevestigde namen publiceert. Ik had het blad graag in mijn lijstje opgenomen, maar deed dat uiteindelijk niet omdat eigen lof altijd een beetje stinkt, toch?

Wat lees jij (als je geen boeken leest)?