Af en toe een fragment - Niña Weijers

Een van de dingen uit haar jeugd die ze zich haarscherp herinnerde was hoe schooljuffen, oppassen en de mannen die haar moeder mee uitnamen haar voortdurend hadden gevraagd wat ze later wilde worden. Dan kreeg ze het gloeiendheet, en hoewel ze ogenschijnlijk makkelijk iets had kunnen verzinnen om ervan af te zijn, schoof er altijd alleen maar een blanco vel papier voor haar geestesoog, zo wit dat het haast zeer deed aan haar ogen, alsof er een licht doorheen scheen dat alle duidelijke vormen uitvaagde. Hierover had ze zich als kind behoorlijk zorgen gemaakt. Ze koppelde het aan alle andere dingen die haar afwijkend aan zichzelf leken - de knik in haar ruggenwervel, waardoor ze altijd een tikje naar links helde, het plakkerige spul tussen haar benen, dat rook naar kaaskoekjes, haar linkshandigheid, de inhalator waarmee ze 's ochtends fijn poeder in haar longen moest zuigen, de traagheid waarmee ze leerde klokkijken, rekenen, veters strikken, en, toen ze iets ouder was: de masochistische neiging om expres aan schoenen met hondenpoep te ruiken en citroenen uit te zuigen - en zo kwam het dat ze als kind met enige regelmaat werd overvallen door de peilloze angst om helemaal niemand te worden wanneer ze groot was. Er zou alleen een gat in de vorm van haar lichaam achterblijven, zo stelde ze zich voor, zoals bij Coyote uit de Looney Tunes wanneer die voor de zoveelste keer een ravijn in was gestort. Pas toen ze veel ouder was begreep ze dat de meeste mensen in feite zulke gaten waren, netjes uitgesneden in de vorm van zichzelf, niet ingevuld door een toekomst maar erdoor uitgespaard.

Fragment uit De Consequenties van Niña Weijers.