Magazine gelezen: Kinfolk

Cover van Kinfolk - Work Special

Nieuwsgierigheid, meer was het niet. Een geval van herhaling, dat ook. Als ik op korte tijd een naam vaak hoor of zie, dan is het alsof het universum (= Google?) me zegt dat ik die naam moet leren kennen. Het lifestylemagazine Kinfolk zag ik plots overal opduiken: in krantenwinkels, boekhandels, maar vooral online. Kinfolk: yay of nay? Ik wilde het weten.

Kinfolk is meer dan een lifestylemagazine. Kinfolk is een lifestyle, de antipode van The Rich Kids of Instagram – een account waarop rijke tieners tonen hoe ze zoveel mogelijk geld op zo kort mogelijk tijd verbrassen. Ook de volgelingen van Kinfolk laten zich op sociale media graag zien, maar dat lijkt op het eerste gezicht het enige dat ze met de rich kids delen. Ze nemen foto’s van de nieuwste Kinfolk op hun tweedehandssalontafel samen met een close-up van een kop koffie, een boeket pastelkleurige bloemen of een toast met avocadospread. Ze wonen in witgeverfde huizen met zorgvuldig uitgekozen meubels, tafels en gebruiksvoorwerpen in natuurlijke materialen. De ideale Kinfolklezer is creatief en anti-individualistisch. Hij of zij trekt zich bewust terug uit de ratrace van het kapitalisme en kiest voor een duurzaam, aandachtig en traag leven.

*

Verdomme die Kinfolk, wat een hebbeding! Die gedachte zoeft door mijn hoofd terwijl ik in de winkel in het nummer blader. Dik en zacht papier, knappe foto’s, sober Engels; zoiets kan ik niet laten liggen. Dat heb ik wel vaker gedacht, maar ik legde het magazine even vaak terug in het rek omdat de prijs – achttien euro – me tegenhield.

   Kinfolk is reclamevrij las ik online. Een gedurfde keuze met een prijs. Een prijs die wordt doorgerekend aan de klant. Ik kan erover blijven zeuren, kan blijven talmen. Een reclamevrij magazine? Respect, denk ik dan. Ik ga naar de kassa, betaal en neem dat hebbeding – die lifestyle van 192 pagina’s dik – mee naar huis.

*

Afzetters! Dat is het eerste wat ik denk wanneer ik thuis begin te lezen. Op zestien van de eerste negentien pagina’s staat reclame. Mijn verontwaardiging zakt een beetje als blijkt dat er verderop in het nummer, op één pagina na, geen reclame wordt gemaakt. Nou goed, als het er dan toch in moet staan, dan word ik er alleen in het begin mee lastiggevallen.

*

Work

De modellen van Kinfolk

The structure of bamboo is like an antenna. It makes you feel calm because is catches all of the noise and vibrations. It cleans the space and the atmosphere. – Laurent Martin  

Kinfolk – Work Special bestaat uit vier delen: Starters, Features, Work en Directory. Het thema van het nummer spreekt me aan dus ik spring meteen naar het derde deel, Work, dat opent met een modeshoot. Twee vrouwelijke modellen kijken een tikje zurig in de lens en dragen oversized kledingstukken. De merken klinken duur. Dit is het soort hipsterdom waar ik de kriebels van krijg. Kinfolk promoot een trager leven – minder werken, meer genieten – maar publiceert tegelijkertijd mode die een traag levend mens zich niet kan veroorloven.

   Maar opnieuw, en gelukkig, zakt mijn verontwaardiging. Het volgende stuk, een interview met kunstenaar Laurent Martin, is inspirerend. De man maakt mobiles van bamboe en dikke, donkere ballen. Zijn werken – licht, luchtig en groots – komen perfect tot hun recht dankzij de paginagrote foto’s. Laurent begon zijn carrière in de reclame, maar koos op latere leeftijd voor de kunst. Hij leeft het perfecte Kinfolkleven, van rags naar riches, van de drukke reclamewereld naar de contemplatieve kunstenaarswereld. In zijn schaars ingerichte werkruimte ligt geen vlokje stof, of dat is toch wat de foto’s me doen geloven.

*

Directory

Interview over patronen met Philip Ball

'It has generally been found that for all kinds of stimuli – including art and music, as well as in our homes – people tend to prefer some kind of compromise.  This reflects a feature of the human brain: There’s an ideal of stimulation that pleases us most. Too little and we’re bored; too much and we’re confused.' – Philip Ball 

In Directory, het vierde deel van Kinfolk, worden enkele boeken belicht: Patterns van Peter Koepke (over patronen), Diary of a Nose van Jean-Claude Ellena (over parfum) en The Kate Inside van Guido Harari (over foto’s van singer/songwriter Kate Bush). Daarnaast twee korte stukken over de kunstenaars Hiroshu Sugimoto en Ruth Asawa, en tot slot een kruiswoordpuzzel en een vraag & antwoord met curator Hans Ulrich Obrist. Een indrukwekkende en gevarieerde lijst van titels en namen. Maar waarom? Dat vraag ik me af. Waarom nu net deze titels en deze namen? Het lijkt alsof Kinfolk een papieren versie heeft gemaakt van de Ik doe een gok-knop van Google. Als lezer verdwaal ik tussen de willekeurig gekozen onderwerpen.  

*

Starters

Esperanza Spalding over roerei

'Everytime I saw an African film at school, I walked out feeling half as tall. The subjects were always war, poverty and disease. Of course these stories should be told but if that’s the only thing that you see there’s no balance.' – Therese Traore Dahlberg

Ik spring naar deel één, Starters, op zoek naar een rode draad in het magazine. Al gauw raak ik ook in dit deel het spoor bijster door een overdonderd aanbod aan artikels over uiteenlopende onderwerpen – communicatie, uitstelgedrag, de kleur International Klein Blue enzoverder enzovoort – en mensen – kunstenaar Pablo Picasso,  singer/songwriter Esperanza Spalding, designer Christopher Esber enzoverder enzovoort. Dat verdwalen werkt me op de zenuwen. Het blad ziet er vormelijk strak geregisseerd uit, maar inhoudelijk raakt het kant noch wal.

   Ergens halfweg Starters, ik heb dan al meer dan de helft van Kinfolk gelezen, gaat het me dagen dat niet alleen het derde deel Work aan het thema van het winternummer is gewijd, maar dat het hele magazine over werk gaat.

   Een houvast, eindelijk. En die rode draad helpt me als lezer, maar niet genoeg.

   Wanneer ik de inhoud van de vier delen naast elkaar leg, stel ik me de vraag waarom dat ene stuk bij Starters staat en het andere bij Work. Het had evengoed andersom kunnen zijn. Alles wat ik onder ogen krijg, of het nu tekst is of beeld, klinkt hetzelfde of ziet er hetzelfde uit. En dat is wel erg vreemd voor een magazine dat in het colofon zeventien auteurs en eenentwintig fotografen vermeldt. Hun individuele stemmen en creativiteit bezwijken onder een te strakke redactie. De gladde look & feel die lezers met het merk Kinfolk moeten associëren verdraagt geen ruwe kantjes.

*

Features

Stine Goya over leiderschap

'The most essential auditory experience created by architecture is tranquility. Architecture presents the drama of construction silenced into matter, space and light.' – Juhani Pallasmaa

In Features, het tweede deel van het magazine, zijn de essays en interviews langer dan in de andere delen. Daardoor krijgen de fotografen en schrijvers de ruimte om zich werkelijk in hun onderwerp te verdiepen. Zij kunnen ook een gedachtegang ontplooien, nuances laten zien en details neerschrijven. Features is Kinfolk op z’n best dankzij een reeks foto’s van de felgekleurde muren, mozaïekvloeren en de beeldhouwwerken van de Ny Carlsberg Glyptotek, een essay over de zintuigelijke beleving van architectuur en een interview over leiderschap met modeontwerpster Stine Goya.

*

Kinfolk: yay of nay? Ik houd het voorlopig op een meh. Het magazine barst van de goede ideeën. De lay-out en fotografie zijn oogverblindend, maar op inhoudelijk vlak loopt het fout. En dat is een gemiste kans, omdat Kinfolk het woord geeft aan een boeiende en gevarieerde groep creatievelingen. Neem nu bijvoorbeeld de Zweedse filmmaakster Therese Traore Dahlberg. Zij ergerde zich blauw aan de eenzijdige manier waarop Afrika in beeld werd gebracht. Daarop besloot ze zelf films te maken waarin ze een Afrika toont dat meer is dan een hoopje miserie. En ook het interview met Philip Ball, een wetenschappelijk schrijver, is de moeite. Hij heeft het over de juiste balans in het leven tussen enerzijds herhalingen en patronen en anderzijds chaos en verwarring. Als het altijd stil is, dan wordt die stilte voorspelbaar, eentonig en uiteindelijk saai.

   Kinfolk is te stil, maar ook te zacht, te wit, te lief. Dat is leuk voor even, maar niet voor een heel magazine. De realiteit, de wereld buiten het blad, is niet stil en zacht en wit en lief. Wie alleen Kinfolk leest weet van geen oorlog of orkaan. Ik heb niets tegen een apolitieke insteek, maar Kinfolk is gewoon naïef.  Het magazine mist de diversiteit van Dahlberg en de balans van Ball. Pas wanneer het zich die twee dingen eigen maakt, kan het uitgroeien tot een gelaagde en verrassende publicatie. Voorlopig scheert Kinfolk te veel over de oppervlakte en heeft het niet meer diepgang dan een rich kid op Instagram.

KINFOLK ID

Titel – Kinfolk

Uitgeverij – Ouur Media

Genre – Lifestyle

Taal – Engels

Frequentie – 4 keer/jaar

Pagina’s – 192

Prijs – 18 euro

Lees ook mijn review van:

The Happy Reader