Er rust een taboe op de drang tot zelfvernietiging. Een scheermesje, de achterkant van een lepel, een drankprobleem. Nagelbijten. Er zijn veel manieren waarop een mens zichzelf kan saboteren. Waarom wordt de neiging tot zelfdestructie als buitensporig ervaren? Wellicht druist ze tegen de natuur in, maar iedereen weet dat het lekkerste deel van een wond altijd het korstje is, het perverse pulken en wiebelen tot een nieuwe huid ons begroet en we onszelf weer genezen mogen verklaren. En na het trekken van een tand is niets zo heerlijk als de kennismaking met het nieuwe gat in de kaak, de vlezigheid ervan - wie had ooit gedacht dat een gebit zo zacht kon aanvoelen? Je kauwt plichtmatig op het gaasje en rilt elke keer als je bloed proeft. Dat ben ik. Eigenlijk mag je er niet van genieten. Niet elke pijn is immers gekozen. Wat zullen de mensen die echt ziek zijn wel niet denken. Wat heb je liever, een passieve sterfwens of een neuroblastoom? Je moest je schamen!
Fragment uit Het Huis der Ziekten van Nadia de Vries, gepubliceerd in nY.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten