ciT - Camera

© Rinus Van de Velde

En jij, als jongeman van zeventien, hooguit achttien, denkt: dit kan niet blijven duren. Weldra vraag je iemand om in je arm te knijpen. Je zult toch niets voelen. Je bent niet echt, deze stad is niet echt: het water in de haven is van donkerblauw plastic en het schuim op de golven van isomo. Achter ramen en spiegels draait een camera en de skyline leunt tegen een houtskelet. De lucht moet nog bijgekleurd en de soundtrack wordt later opgenomen. De inwoners houden zich aan een scenario, alleen jij bent je rol vergeten. Als je lang genoeg rechtdoor zou lopen, beland je in de coulissen. Als je lang genoeg voor je uit zou staren, zie je het publiek in de bioscoopzaal zitten.