Oorlog 2
De Kaiser-Wilhelm-Gedächteniskirche
raakte zwaar beschadigd bij luchtaanvallen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Naast
de resten van het oorspronkelijke gebouw openden in 1961 een nieuwe achthoekige
kerkzaal en een klokkentoren. De muren zijn opgetrokken uit betonnen
honingraten met daarin 21 292 gebrandschilderde glasraampjes. De hoofdkleur is
blauw met hier en daar een veeg rood, groen en geel. Ik ervaar de ruïne en de
nieuwe kerk en toren als een belichaming van oud en nieuw, van verleden en
toekomst. Nooit meer oorlog in beton, steen en glas gevat.
Tijdens mijn bezoek
aan de ruïne valt mijn oog op een dame. In haar kielzog volgt een meisje – haar
dochter? – met een fototoestel in de hand. Ze lopen in een rechte lijn naar een
beeldhouwwerk dat Jezus voorstelt. De dame gaat ernaast staan en lijkt heel even
te verstenen. Ze houdt haar handen losjes voor haar buik gekruist en dwingt
haar lippen tot een glimlach. Ik realiseer me dat dit haar foto-pose is. De
dochter neemt meteen enkele kiekjes. Zodra de sessie achter de rug is,
verdwijnen ze allebei even snel als ze zijn gekomen. Voor zover ik het kon
zien, hebben ze niet één keer naar het beeldhouwwerk gekeken. Die foto, die
neemt niemand hen af. Dat is iets, denk ik dan, maar wat dat iets dan wel mag
zijn, daarop blijf ik het antwoord schuldig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten